«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μία από τις στιγμές της ελληνικής ιστορίας, που αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στην πορεία του χρόνου.
Γιατί όλο και περισσότερο χρειαζόμαστε παραδείγματα, που δείχνουν ότι η κοινωνική απελευθέρωση κατακτιέται με αγώνες, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από το πάθος για ιδανικά όπως η ελευθερία και η δημοκρατία, ότι η καθεστωτική βία και ο αυταρχισμός χρειάζονται παθητικότητα και ανοχή για να επιβληθούν.
42 χρόνια μετά από την εξέγερση των φοιτητών, έχουμε λόγους να θυμόμαστε ότι η φωτεινή πλευρά της ιστορίας γράφεται από τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν την ευθύνη για όλους, ακόμη και αν κανείς δεν τους το ζητά, πέρα από τη συνείδησή τους.
Η 17η Νοεμβρίου του 1973, έδειξε το δρόμο του αγώνα για την κατάκτηση και εδραίωση της Δημοκρατίας στη χώρα μας και την πτώση της δικτατορίας. Το Πολυτεχνείο απετέλεσε σύμβολο ανιδιοτελούς κοινωνικού αγώνα για μια Δημοκρατική χώρα, για μια Ελλάδα που τη διέπουν οι αρχές της ισονομίας και της ισοπολιτείας.
Η αντίσταση του λαού και κυρίως της νεολαίας, ενάντια στην πιο σκληρή μορφή εξουσίας, αποτέλεσε και αποτελεί φωτεινό φάρο για τις επόμενες γενιές, γιατί υπερασπίστηκε τις υψηλές αξίες και τα ιδανικά και δίδαξε ήθος, αυτοθυσία, θάρρος. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, 42 χρόνια μετά, παρά τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, παραμένει αναλλοίωτο και ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ.
Στην εποχή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που διανύουμε, οι σύγχρονοι Έλληνες δίνουν τον δικό τους συλλογικό αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, για μια ευνομούμενη πολιτεία, απαλλαγμένη από φραγμούς και διακρίσεις, για την πρόοδο αυτής της χώρας και την έξοδό της από την κρίση.
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να σεβόμαστε τους αγωνιστές, έχουμε χρέος να ξεχωρίζουμε τα μεγάλα από τα μικρά, τα σημαντικά από τα ασήμαντα, το διαχρονικό από το εφήμερο και να αναζητάμε πάντα το καλό και την αλήθεια.»