Ένας ήρωας ονειροπόλος και ιδεολόγος. Επιτέλεσε στο ακέραιο το χρέος του υπηρετώντας την πατρίδα. Δεν υπολόγισε τις υλικές απολαβές, δε σκέφτηκε το άγαλμα που θα του έστηναν ή ότι το όνομά του θα δινόταν σε μια πλατεία. Δεν το έκανε γι’ αυτό. Η πατρίδα δεν ήταν υποχρεωμένη να τον τιμήσει. Πολέμησε για εκατομμύρια Έλληνες, για τα ιδανικά μιας ολάκερης φυλής.
Ένας ήρωας που ζει με τη δόξα του, ζει ήσυχα με τη γυναίκα και την κόρη του έχοντας συνείδηση πως πάλεψε για την τιμή του στρατεύματος, πιστός στην ιδέα του καθήκοντος, με πνεύμα αυτοθυσίας. Τώρα είναι φτωχός με μια πενιχρή σύνταξη και δεν έχει χρήματα για να προικίσει την κόρη του ή για να πληρώσει το νοίκι και το ηλεκτρικό. Είναι όμως στρατηγός, φέρει έναν τίτλο κατοικώντας στην ιστορική κατοικία του, τίμιος και αξιοπρεπής.
Ένας ήρωας ευαίσθητος και συναισθηματικός. Ήρωας μιας άλλης ή και κάθε εποχής-γιατί οι ήρωες δε λείπουν από καμιά εποχή. Υπάρχουν πάντα στρατιώτες που περιφρονούν τον κόσμο της ύλης, ίσως γραφικοί και εκτός πραγματικότητας, ασυμβίβαστοι και αγέρωχοι. Δε θέλει να γνωρίζει τη νέα εποχή που γκρεμίζει κάθε αξία, που δε χρειάζεται δύναμη και ηρωισμό και χαίρεται με κομπίνες και λοβιτούρες. Οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι της Κατοχής τώρα είναι τα «αρπακτικά», τα σύμβολα της νέας τάξης που απαξιώνει το μόχθο και επιθυμεί μια άνετη ζωή εξαπατώντας και κερδοσκοπώντας.
Ένας ήρωας που δε λιποτάκτησε στον πόλεμο ούτε στη ζωή. Σιχαίνεται τους λιποτάκτες της ζωής, τους φτύνει, τους πατάει. Αυτός έχει το σπαθί του. Το σπαθί του δεν είναι ένα απλό αντικείμενο. Είναι παράσημο από τους Βαλκανικούς Πολέμους, εθνικό κειμήλιο. Το σπαθί του είναι το όνομά του, η τιμή του, η προίκα της κόρης του. Δε δέχεται να το παζαρεύει με τον παλιατζή που δε συναισθάνεται την αξία του.
Τελικά, σ’ αυτό το έργο- όπως και σε άλλα-των Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου-οι ήρωες δικαιώνονται ηθικά, παρόλο που υποφέρουν, χωρίς να προβάλλεται ιδιαίτερα κανένα ηθικοπλαστικό μήνυμα. Και φυσικά «Ο ήρωας με τις παντούφλες» δεν είναι μια απλή «φαρσοκωμωδία», όπως υποτιμητικά επικράτησε ο όρος από κάποιους «θεωρητικούς» του θεάτρου. Είναι μια πικρή κωμωδία με ήρωες αληθινούς ανθρώπους, καλά δουλεμένους και αυθεντικούς, χωρίς ωραιοποιημένα σχήματα. Ανθρώπους της καθημερινότητας που δε ζητούν να βολευτούν, αλλά που αγωνίζονται να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια.
Γιώργος Αγγελόπουλος, φιλόλογος-μέλος της Θεατρικής Ομάδας Πύργου.
(με αφορμή την παράσταση της ΘΟΠ στη Γαστούνη, Κυριακή 17 Απριλίου ώρα 8.30μμ στο Κουρβισιάνειο Πολιτιστικό Κέντρο)