Η «αγανακτισμένη μάνα» Κατερίνα Τσιρώνη που παρέλασε υπό καταρρακτώδη βροχή μιλά στην «ΠΡΩΙΝΗ»
Συνέντευξη στην Κική Κολοβέρου (kkoloverou@yahoo.gr)
Το θυμωμένο βλέμμα της, αποτυπώθηκε στο μυαλό όλων. Ο δυνατός και ευθυγραμμισμένος βηματισμός της αγκαλιά με το μικρό της αγγελούδι, υπό καταρρακτώδη βροχή, συγκίνησε και προκάλεσε ανατριχίλα σε όλους τους έλληνες. Η εικόνα της «αγανακτισμένης μάνας» που παρέλασε αυθόρμητα αμέσως μετά τους μαθητές του ΕΕΕΕΚ Πύργου και το σύλλογο «Ηλείων Παράδοσις», παρότι τα τμήματα που θα παρέλαυναν είχαν διαλυθεί, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και εθνικής περηφάνιας στους απανταχού έλληνες. Και έτσι, η Κατερίνα Τσιρώνη, Δικαστική Επιμελήτρια στον Πύργο και μητέρα δυο παιδιών, έγινε άθελα της, το πρόσωπο των ημερών.
Η αντίδραση της, στην προσβολή που η ίδια ένιωσε, όταν αναίτια, οι επίσημοι δεν εμφανίστηκαν ματαιώνοντας χωρίς καν ειδοποίηση την παρέλαση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, όπως χαρακτηριστικά λέει μιλώντας στην «Πρωινή» ήταν αστραπιαία. Χωρίς να το σκεφτεί, πήρε στην αγκαλιά της την ντυμένη αρχαία ελληνίδα μικρή Καλλιόπη, που όλη την προηγούμενη ώρα περίμενε υπομονετικά, για να χειροκροτήσει και παρέλασε μαζί της. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα ακόμα, το τηλέφωνο της δεν έχει σταματήσει να χτυπά. Πέρα από τους δημοσιογράφους όλων των μέσων της χώρας, που θέλησαν να της πάρουν συνέντευξη, δέχτηκε συγχαρητήρια τηλεφωνήματα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους, απ’ όλο τον κόσμο και αυτά είναι εκείνα που για την Κατερίνα έχουν σημασία. Σημασία γιατί της έδωσαν φως και ελπίδα, ότι στην Ελλάδα, τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί…
- Κατερίνα, πες μας δυο λόγια σχετικά με την ενέργειά σου να παρελάσεις μαζί με την μικρή σου κόρη υπό καταρρακτώδη βροχή;
«Είχα μεγάλη χαρά εκείνη την ημέρα, και με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα την στιγμή όπου θα παρακολουθούσα την μικρή μου κόρη και τα υπόλοιπα τμήματα να παρελαύνουν.
Είναι στιγμές που νιώθουμε έστω και για λίγο, μια ανάταση ψυχής που ειδικά στις μέρες μας την έχουμε τόσο ανάγκη..., μια Εθνική υπερηφάνεια, και μια ελπίδα βλέποντας την νεολαία μας να συμμετέχει και να τιμά τους αγώνες του Έθνους μας και των προγόνων μας για την Ελευθερία. Περνούσε η ώρα και η παρέλαση καθυστερούσε να ξεκινήσει λόγω της αργοπορημένης, και τελικά μη προσέλευσης των επισήμων. Ίσως να έπαιξε ρόλο σε αυτό και η διαμαρτυρία που εκτυλίσσονταν παράλληλα από συμπολίτες μας, για το μεγάλο πρόβλημα του Δήμου Πύργου με τα σκουπίδια. Μεγάλο πρόβλημα αυτό για όλους μας.
Ο καιρός όμως άρχισε να χαλάει. Θύμωσα διότι το θεώρησα μεγάλη προσβολή από μέρους των επισήμων αυτό, για όλους εμάς. Είναι ηθικό το θέμα, και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα ιδανικά μας και το Έθνος μας. Φυσικά οι παρελάσεις δεν γίνονται για τους επισήμους... Οι επίσημοι απλώς εκπροσωπούν το Κράτος και όχι το Έθνος. Το Έθνος των Ελλήνων είναι οι άνθρωποι, είναι η φυλή μας απανταχού της γαίας».
- Το θυμωμένο βλέμμα σου, αποτυπώθηκε και στις φωτογραφίες… Τι σε έσπρωξε όμως στην απόφαση να παρελάσεις;
«Ο θυμός από την καθυστέρηση και η προσβολή που ένιωσα, ήταν τόσο έντονα… Η καταιγίδα είχε ξεκινήσει και τα τμήματα της παρέλασης είχαν διαλυθεί... Η ενέργειά μου, απλά και εντελώς αυθόρμητα, πήγασε από την ηθική μου υποχρέωση ως γονέα απέναντι στα παιδιά μου, και την Πατρίδα μου να γίνει η παρέλαση έστω και με αυτόν τον τρόπο. Πήρα αγκαλιά την κόρη μου και παρέλασα ακολουθώντας την κα. Δρακοπούλου και τα παιδιά του ΕΕΕΕΚ και του Ειδικού Γυμνασίου Πύργου τα οποία αποφάσισαν να αρχίσουν την παρέλαση πριν από το επίσημο σήμα έναρξης, το οποίο δε δόθηκε ποτέ. Στην δασκάλα αυτή και τα παιδιά αυτά, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Όπως επίσης και στα μικρά του «Ρήγα» που παρέλασαν έστω λίγα μέτρα… Η καταιγίδα δε μας πτόησε. Συνεχίσαμε. Πως θα μπορούσε εξ άλλου να το κάνει. Ίσως σε αυτή την ηλικία να μην αντιλαμβάνονται τα παιδιά εξ' ολοκλήρου την σπουδαιότητα όλων αυτών που προανέφερα. Είμαστε όμως υπεύθυνοι και υποχρεωμένοι ως γονείς, να "χτίσουμε" με όσο το δυνατόν πιο γερά θεμέλια, το "οικοδόμημα" που λέγεται επόμενη γενιά, με ότι αυτό συνεπάγεται».
- Παρατηρώ μια ευαισθησία σε σχέση με την Ελλάδα...
«Έχουμε με τον Παναγιώτη, τον σύζυγό μου, μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ότι αφορά την Πατρίδα, το Έθνος, την (αληθή) ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ο σύζυγός μου κι εγώ έχουμε συνειδητοποιήσει πριν από αρκετά χρόνια, ότι κάτι δεν πάει καλά. Μέσα από συνεχόμενη και επίπονη μελέτη, ανακαλύπταμε καθημερινά ότι όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, ζούμε μέσα σε ένα ψέμα τεραστίων διαστάσεων. Νιώσαμε την ανάγκη -ευτυχώς και άλλοι πολλοί σαν κι εμάς- να αφυπνιστούμε και ακόμη συνεχίζουμε.
Αν μη τι άλλο η ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί. Εδώ λοιπόν είναι και το ζητούμενο. Λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει!. Πώς είναι δυνατόν η Ελλάς, η κοιτίδα του πολιτισμού σε όλο τον πλανήτη, να έχει πέσει σε τέτοια δίνη;
Έχουμε χάσει τις αξίες μας. Μας έχουν χωρίσει σε μικρά κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Μας χώρισαν σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους κ.ο.κ. Έχουμε αλωθεί πάνω απ' όλα πνευματικά... πρέπει να θυμηθούμε ποιοί είμαστε...!!! Μόνο έτσι θεωρώ ότι θα Ελευθερωθούμε...».
- Ο αντίκτυπος της αντίδρασης σου αυτής;
«Εν κατακλείδι δεν περίμενα ότι η αυθόρμητη και αυτονόητη - για εμένα - λόγω των συνθηκών ενέργειά μου θα έπαιρνε τόσο μεγάλη διάσταση. Από την στιγμή που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός αυτό, το τηλέφωνό μου δεν έπαψε να χτυπά ακόμη και σήμερα. Έχω δεχθεί τηλεφωνήματα όχι μόνο από την Ελληνική επικράτεια αλλά από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη κυριολεκτικά. Με συγχαίρουν, μου λένε για το πόσο περήφανοι αισθάνθηκαν με την ενέργειά μου, άλλοι με έκαναν και δάκρυσα από συγκίνηση... Δεν μπορώ να πω όμως ευχαριστώ, διότι ήταν επιταγή της συνειδήσεώς μου, και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα έκαναν όλοι στην θέση μου. Αυτό όμως που συνειδητοποίησα από όλο αυτό που έζησα, από όλους αυτούς τους ανθρώπους, και που πραγματικά το είχαμε ανάγκη, είναι ότι δεν έχει χαθεί ακόμη τίποτα. Την Ελλάδα δεν μπορεί να την ακουμπήσει κανείς. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένα κομμάτι γης. Η Ελλάδα πάνω απ' όλα είναι ιδέα. Μόνο γι' αυτό μπορώ να πω ευχαριστώ. Που όλοι αυτοί οι έλληνες μου έδωσαν φως κι ελπίδα!
Θέλω όμως να πω, ότι μέσα από αυτή την επικοινωνία μου με τον κόσμο, γνώρισα πάρα πολλούς ήρωες της καθημερινής πάλης. Ανθρώπους στη Γερμανία που στέλνουν βοήθεια στην Ελλάδα, γυναίκες που δίνουν καθημερινά αγώνα στηρίζοντας συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη, μια καθηγήτρια από τα Χανιά που προσφέρει δωρεάν μαθήματα μετά το σχολείο σε οικονομικά αδύναμους μαθητές και πάρα πολλούς άλλους, πραγματικούς ήρωες της καθημερινότητας.
Προσωπικά έκανα αυτό που αισθάνθηκα ως ελληνίδα, και θα περίμενα οι αρχές του τόπου, να σταθούν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια απέναντι στην εθνική μας επέτειο και στα παιδιά της πόλης».
