Το παρακάτω κείμενο είναι της δημοσιογράφου Ευάννας Βενάρδου και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tospirto.net
«Αρχίζω και συνηθίζω…»
Μια συγκλονιστική ταινιούλα για το προσφυγικό φτιαγμένη από παιδιά.
Αυτό θα πει γρήγορα αντανακλαστικά. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, μέσα από την εκπαιδευτική του δράση Zizanimation (ένα από τα εργαστήρια animation της Camera Zizanio με υπεύθυνο τον Κώστα Κατράκη), πριν λίγο καιρό δημιούργησε, με πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά, μια σπαρακτική ταινία για το προσφυγικό, υπό το πρίσμα των ίδιων των προσφυγόπουλων. Το ταινιάκι έχει αρχίσει να διαδίδεται ταχέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τιτλοφορείται «Αρχίζω και συνηθίζω» και περιγράφει μέσα από μια αλληλουχία ζωγραφισμένων παιδικών εικόνων, και μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση δύο νέων, ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού, την οδύσσεια των παιδιών από τη Συρία (και κάθε Συρία). «Δεν επιλέξαμε να γεννηθούμε σε μια πατρίδα που βομβαρδίζεται», ακούμε να λένε τα παιδιά. «Ο μπαμπάς μας είπε πως στην Ευρώπη είναι καλοί οι άνθρωποι, πως θα βρούμε δουλειά και θα είμαστε εντάξει». Όμως τα παιδιά, στην πορεία, καταλήγουν να ζωγραφίζουν έναν φράχτη με συρματοπλέγματα, μια θάλασσα που από όνειρο ζωής μετατρέπεται σε εφιάλτη και υγρό τάφο. Σε μια ζωγραφιά που σου εντυπώνεται στο νου, μια οικογένεια είναι εγκλωβισμένη, ανάμεσα στην χατζάρα των τζιχαντιστών και στο χέρι της Ευρώπης που τους προειδοποιεί πως απαγορεύεται η είσοδος.
Η εικόνα του ξεβρασμένου νεκρού βρέφους, σκιτσαρισμένου με έναν πρωτόλειο τρόπο από τα ίδια τα παιδιά, σου δημιουργεί ανατριχίλα, ενώ κάθε λεπτομέρεια της ταινίας σε οδηγεί στο ίδιο αποκαρδιωτικό συμπέρασμα: η τραγωδία αυτή έγινε πια καθημερινότητα. Κι εσύ, όπως τόσο εύστοχα λέει ο τίτλος, κάποια στιγμή απλώς συνηθίζεις. «Ακούτε;», λέει απελπισμένα η νεανική φωνή. «Αρχίζω και συνηθίζω τον πόλεμό τους. Συνηθίζω τους νεκρούς μας…» Το πρώτο παιδί σε φρικάρει, αλλά ύστερα ακολουθεί και δεύτερο, και τρίτο και τέταρτο ξεβρασμένο πτώμα, κι ύστερα όλα είναι πια απλώς νούμερα. Ίσως αυτό να είναι και το πιο ανησυχητικό…
Να τι (μπορεί να) σημαίνει κινηματογραφική παιδεία στην Ελλάδα…