Διαβάστε τι γράφει ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος στο site του athletes.gr για τον "κολλητό" του Αντώνη Κάρδαρη, που έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο...
Αντώνη, μας άφησες νωρίς ρε φίλε. Θα μου πείτε για ποιον Αντώνη μιλάω… Για τον Κάρδαρη, έναν κολλητό που πάντα λάτρευα και είχα σαν μεγάλο αδερφό.
Μετά από οκτώ χρόνια κατάφερα να έρθω στο νυχτερινό μαγαζί που έχει στον Πύργο, το Fuego. Λέω έχει, γιατί ακόμη θεωρώ ότι είναι δικό του και ότι είναι εδώ γύρω και χαμογελάει, όπως έκανε πάντα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ψάχνω να τον βρω, δυστυχώς όμως δεν είναι εδώ. Είναι όμως μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μου εδώ και οκτώ χρόνια. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που είχαν χαρεί τόσο πολύ όταν έφτασα να παίξω επαγγελματικά μπάσκετ! Όμως έφυγε τόσο γρήγορα, τόσο ανούσια και χωρίς να έχω προλάβει να τον χαιρετήσω. Είναι αυτή η σκατό αρρώστια που δεν κοιτάζει ηλικία ή χαρακτήρα. Αυτός ο καρκίνος που τους παίρνει όλους, ανεξαρτήτως τι άνθρωπος είσαι, τι έχεις προσφέρει ή τι όνειρα έχεις για τη ζωή σου.
Αυτός ο καρκίνος που σου στερεί τον φίλο, τον αδερφό, τον πατέρα, τον θείο, χωρίς πολλές φορές να προλάβεις να τους πεις όλα αυτά που θες.
Το έχω ζήσει αρκετές φορές και μέχρι στιγμής τον έχω 2-1. Πήρε τον κολλητό και τον θείο μου. Δεν κατάφερε να πάρει τον πατέρα μου. Πολλοί λένε ότι αν κλάψεις ξεπερνάς κάπως την απώλεια, εγώ ακόμη δεν τα έχω καταφέρει.
Ήρθα στο μαγαζί και ακόμη ψάχνω να τον βρω, να τον δω να μου γελάει και να καθόμαστε όπως πάντα στην μπάρα για να πιούμε το ποτό μας. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάνεις ανθρώπους που αγαπάς, για αυτό λέμε μόνο υγεία και τίποτα άλλο.
Υπάρχουν οι αναμνήσεις βέβαια, οι οποίες πολλές φορές δεν αφήνουν να κοιμηθείς τα βράδια και που μιλάς μαζί τους σαν είναι δίπλα σου και σε ακούνε. Αυτό μπορεί να είναι θετικό, γιατί εγώ νιώθω ότι με ακολουθούν πάντου όπου και αν είμαι. Νιώθω ότι ο Αντωνάρας και ο θείος μου είναι εδώ μαζί μου και χαίρονται που με βλέπουν να παίζω, να χαμογελάω και να διασκεδάζω όπως έκανα όταν ήμουν παιδί και με μεγάλωναν.
Είναι όμως εδώ; Όχι. Αλλά είναι παντού και θα είναι για πάντα μέσα μου.
Πιστευω πως πολλές φορές το πιο δύσκολο πράγμα για έναν αθλητή είναι να διαχειριστεί τη φάση της απώλειας ενός αγαπημένου του προσώπου. Θα πρέπει αυτό το δύωρο που έχει προπόνηση ή αγώνα να μην σκέφτεται τίποτα και να παίζει, γιατί αυτή είναι δουλειά του και για αυτό πληρώνεται.
Να μην έχει συναισθήματα, δεν χωράνε συναισθήματα στο γήπεδο. Αν δεν είσαι καλά, τότε θα πρέπει να το ξεπεράσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται και να μπεις να παίξεις. Από την άλλη βέβαια, είναι και ευλογία. Είναι ένα δύωρο που ξεχνιέσαι, αλλά μετά νευριάζεις όταν τον ξέρουν οι άλλοι γιατί δεν θέλεις τον οίκτο κανενός. Θέλεις απλά να γυρίσουν πίσω αυτοί που αγαπάς, αλλά δεν γίνεται. Έτσι είναι η ζωή, σκληρή και από τη μία στιγμή στην άλλη αλλάζει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προχωράς μπροστά σε όσα εμπόδια και αν βρεθούν στον δρόμο σου! Δεν αντέχουν όλοι, λίγοι τα κατφέρνουν. Μην κοιτάς μόνο πίσω, γιατί έτσι δεν θα πας ποτέ μπροστά. Προχώρα! Ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ… Κουβάλα τις αναμνήσεις μαζί σου και κάνε περήφανους αυτούς που πίστευαν σε εσένα…