Αποστολή στη Λέσβο*
Του Γιώργου Γεωργιάδη – Φώτο Σπύρος Τσακίρης
Ο καλοκαιρινός καιρός είναι το μόνο ευχάριστο που συμβαίνει εδώ στη Λέσβο. To δράμα των προσφύγων και των μεταναστών συνεχίζεται. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν από το λιμάνι της Μυτιλήνης το διήμερο μετά την απεργία των πλοίων.
Βασικός προορισμός τους ο Πειραιάς και για κάποιους λίγους η Καβάλα. Ατέλειωτες ουρές προσφύγων, από τη νύχτα, περίμεναν υπομονετικά με τα εισιτήρια στα χέρια, να επιβιβαστούν στα πλοία. 1219 μπήκαν χθες στο «Αριάδνη». 1739 λίγο αργότερα στο «Τέρα Τζετ», 1395 στο «Πάτμος» και 1400 στο «Ελ. Βενιζέλος».
Η ζωή στη Λέσβο, όπως και στ” άλλα νησιά του Β. Αιγαίου, έχει αλλάξει.
Όσα δεν είδαν Τσίπρας και Σουλτς
Με την άφιξη μου στο νησί, σκέφτηκα να δω όσα σχετίζονται με τους πρόσφυγες και δεν είδαν ο Πρωθυπουργός και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην πρόσφατη επίσκεψή τους.
Ξεκίνησα απο τον καταυλισμό του ΠΙΚΠΑ όπου εθελοντές και δήμος ξαναζωντάνεψαν τον εγκαταλελειμμένο χώρο προς χάρη των ευάλωτων ομάδων προσφύγων και μεταναστών που καταφθάνουν ρισκάροντας τη ζωή τους στη Λέσβο.
Παιδιά που έχασαν τον έναν ή και τους δύο γονιούς τους. Γονείς που έχασαν παιδιά. Έγκυες, λεχώνες, ΑΜΕΑ, τραυματίες πολέμου, καρκινοπαθείς και άλλοι βρίσκουν εδώ την συμπαράσταση που έχουν ανάγκη.
«Δίνουμε καθημερινά τη μάχη γιά την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων», λέει ο εθελοντής Μιχάλης Αϊβαλιώτης, διευθυντής του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας στη Μυτιλήνη.
Κάποιες εθελόντριες παίζουν με τα παιδιά, σε μια προσπάθεια να τους ξαναδώσουν το χαμένο τους χαμόγελο. Να διώξουν μακριά τη μελαγχολία των φρικτών καταστάσεων που βιώνουν το καθένα χωριστά και όλα μαζί.
Στους τοίχους και στις κολώνες, οι ζωγραφιές των παιδιών φτιαγμένες με την αθωότητα τους αλλά με μουντά χρώματα. Φουσκωτές βάρκες και σωσίβια. Έτσι βλέπουν αυτά τα παιδιά την πολύ σύντομη ζωή τους.
Φαγητό για όλους
Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά, περίπου 30 μέλη της ομάδας «Αλλος άνθρωπος» μαγειρεύουν από το πρωί για να σιτιστούν οι πρόσφυγες.
Είναι χαρά μου που οι εθελοντές είναι όλοι από τη Λέσβο, λέει με καμάρι ο ιδρυτής της ομάδας Κώστας Πολυχρονόπουλος. «Δεν μαγειρεύουμε γιά τους πρόσφυγες. Δεν τους μοιράζουμε μερίδες. Τρώμε όλοι μαζί, γιατί θέλουμε να νοιώθουν πως εδώ είμαστε σαν οικογένεια».
Εξωλέμβιες μηχανές από τα εκατοντάδες ταχύπλοα που διασχίζουν τα θαλάσσια σύνορα.
Τίποτα χαμένο
Στην περιοχή του αεροδρομίου, συναντώ τον Γιώργο Μαλακό. Η παραλία γεμάτη ξεσκισμένα σωσίβια και διαλυμένες βάρκες.
Ο ίδιος με μια ομάδα συνεργατών του, «ντύνει» με τα υπολείμματα των πλαστικών φουσκωτών σκαφών, τις οροφές των σκηνών έτσι ώστε να μην μπορεί να περάσει η βροχή όταν θα χαλάσει ο καιρός.
Ολόκληρο το νησί βοηθάει.
Ευχής έργο θα ήταν αυτή η ωραία προσφορά να μην πάει χαμένη.
Γιατί η Λέσβος και όλα τα νησιά μας ζουν σε ρυθμούς που όποιος δεν τους βιώσει δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει.
*Το άρθρο του Γιώργου Γεωργιάδη και οι φωτογραφίες του Σπύρου Τσακίρη, δημοσιεύονται στο:
CNN greece