Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Την ίδια εξάλλου πολιτική μεθοδολογία στη διακυβέρνηση της χώρας, θα ακολουθήσουν και οι Βαυαροί, όταν θα λάβουν την λαϊκή εντολή μετά την δολοφονία του κυβερνήτη. Ποιος ήταν όμως στην πραγματικότητα πέρα από τα όρια της άχλης και του μύθου ο μεγάλος αυτός έλληνας πολιτικός. Σε μια πρώτη εκτίμηση θα θεωρήσουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα από το 1828 μέχρι σήμερα έβγαλε πέντε μεγάλους πολιτικούς ηγέτες, που κατόρθωσαν να εκτρέψουν τον ιστορικόν ρούν της και να αλλάξουν ριζικά την φυσιογνωμία και τον πολιτικό βηματισμό της. Είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο σύγχρονός του Χαρίλαος Τρικούπης και στον εικοστό αιώνα, ο μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο κυβερνήτης στέκεται primus inter pares μεταξύ αυτών (πρώτος μεταξύ ίσων). Διέθετε μια τεράστια διεθνή εμπειρία. Είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών του τσάρου και είχε συντάξει και εφαρμόσει το Σύνταγμα της Επτανησιακής πολιτείας, της οποίας είχε υπάρξει και πολλές φορές υπουργός, καθόσον αυτή ήταν αυτόνομη πολιτεία. Το 1811 ο Καποδίστριας είχε διοριστεί πρέσβης της Ρωσίας στη Βιέννη. Το 1815 πήγε ως απεσταλμένος του τσάρου στην Ελβετία και συμμετείχε ενεργά στη σύνταξη του Συντάγματος της ενοποιημένης Ελβετίας. Αργότερα θα αναβαθμιστεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας. Και κορύφωση της παρουσίας του ως μείζονα παράγοντα της διεθνούς πολιτικής σκηνής, είναι η καθοριστική συμμετοχή του στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815, οπότε και αναγορεύεται ως αντίπαλο δέος στον κραταιό ηγέτη της ιεράς Συμμαχίας Μέτερχνιχ, στα διεθνή φόρα της εποχής.
Τέτοια τεράστια διεθνή εμπειρία και κύρος είχε να εισκομίσει στο αρτιγέννητο ελληνικό κράτος, όταν ήλθε να το διακυβερνήσει ο Ιωάννης Καποδίστριας. Και η ανέλιξή του στη διεθνή πολιτική σκακιέρα θα ήταν εκτυφλωτική αν ο φλογερός αυτός έλληνας, διακατεχόμενος από θείο πάθος και άμετρη αγάπη για την Ελλάδα δεν εγκατέλειπε την πολυεπίπεδη καριέρα του για να έλθει να βοηθήσει τον καθημαγμένο απο τριακοσίων ετών δουλεία τόπο. Εξάλλου η σύνδεση του Καποδίστρια με την Ρωσία ως υπουργού Εξωτερικών του τσάρου, αποτέλεσε τροχοπέδη στην εκλογή του ως πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος από την εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Οι δυνάμεις της Αγγλίας και της Γαλλίας που ανταγωνίζονταν έντονα την Ρωσία και ήθελαν να εντάξουν την Ελλάδα στις διπλωματικές σφαίρες επιρροής τους, προέταξαν σθεναρή αντίσταση στην εκλογή του. Εδίδετο λοιπόν η ευκαιρία στην Ελλάδα να κυβερνηθεί από μια διπλωματική και διοικητική ευφυΐα διεθνούς κύρους, που παράλληλα όμως δονείτο από πατριωτικά αισθήματα. Ένα ακόμη στοιχείο που θα πρέπει επ΄σιης να τονίσουμε για την φυσιογνωμία του κυβερνήτη είναι ότι ο Καποδίστριας ήταν χριστιανός ορθόδοξος. Πέρα δηλαδή από τα χαρίσματα που είχε ο νέος κυβερνήτης και την σαφή πρόθεσή του να δρομολογήσει την διοικητική, οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους, είχε σαφή γνώση της ελληνικής παράδοσης, των πολιτιστικών μας ηθών, της ορθόδοξης ελληνικής πίστης και των κλασικών αξιών της ελληνικής ζωής. Σε ένα τέτοιο λαμπρό και πολυτάλαντο κυβερνήτη είχε καταπιστεύσει ο ελληνικός λαός την ταχεία ανασυγκρότηση του κράτους. Και ήταν αυτή η συγκυρία για την πατρίδα μια αληθινή ευλογία. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι υποψήφιος Βουλευτής της «Ένωσης Κεντρώων» στην Α΄Αθηνών.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr